واقعاً قدر دوست صمیمیت رو بدون استاد!

 

محتوای این پُست حقیقت محض بود

فقط به خاطر "الف" این پست رو حذف کردم...

تو هیچ حقی نداری ، هنوز هم!

توپ و تور ورژن هیولای درون!!!

اسلوبودان کواچ

بیشترین سهم این موفقیت تاریخی برای صرب دوست داشتنی والیبال ایرانه. هنوز که هنوزه هستن کسایی که معتقدن باید اخراجش کرد! چون توی تایم اوت گرفتن و تعویض گرفتن ریسکی عمل میکنه (به زعم دوستان آماتور!!!) بهترین مربی سری آ ایتالیا در سال 2013 خودش در این باره گفته که "ولاسکو مسلماً از من تاکتیکی تره اما من جنگنده ترم" و واقعا کی فکر میکرد بعد از باخت دو ست افتضاح به لهستان تیم اونجوری بجنگه؟ کواچ چیزهایی رو به بچه ها داده که ولاسکو نتونسته بود بهشون بده و بالعکس! و من کواچ رو برای ریسک بزرگی که روی ایران کرد بسیار دوست دارم! علاوه بر همه ی قدرتهای تاکتیکی ، تکنیکی ، روانی و فردی و تیمی که داره و به تیم تزریقشون میکنه بزرگترین ویژگی دوست داشتنیش برای من ویدئو چک هاشه ، یا امتیاز میشه یا بازی حریف رو میکشه! نابغه ی ویدئو چک ، صرب بلند قد!

 

سعید معروف

بزرگترین سهم توی بازیکنها بدون شک متعلقه به نابغه ی قرن 21 دنیای والیبال ، سعید معروف! سرویس های ترسناک (نه لزوماً پرقدرت) ، پاسهای هوشمندانه ، جا خالیهای حریف نابود کُن (سر امتیاز 14 ست 5 بازی با آمریکا مثلاً!) ، حمله های به جا ، دریافتهای مسلط و بیش از همه ی اینها کاپیتانی غیور ، با اعتماد به نفس ، آروم و بزرگ. تسلطی که سعید معروف روی بازیش ، زمین ، خودش ، اتمسفر و از همه مهمتر تیمش (و به صورت آپشنال تسلطش به انگلیسی) داره اون رو بزرگترین مهره ی ایران میکنه. جدای از اون نبوغی که توی بازی نشون میده (بدون شک چیزی در سطح لیونل مسی در فوتبال) کابوس حریف های ما و مایه ی دلگرمی تیم خودمونه! داشتن معروف توی تیم یعنی بازیکنها همیشه ته ذهنشون هست "توپ رو سالم برسون به سعید، باقیش رو خودش خوب میدونه" سعید معروف یعنی امید ، یعنی فرشته نجات!

 

مرحوم حسین معدنی

وقتی داریم از والیبال ملی ایران حرف میزنیم باید حتماً نقش مرحوم معدنی رو بدونیم و بهش افتخار کنیم ، با حسین معدنی به عنوان "سرمربی" تیم ملی اولین بار آقای آسیا شدیم و اولین بار با معدنی بود که ایتالیای بزرگ رو شکست دادیم ، اما برای من حسین معدنی کسی بود که حاضر شد از عنوان گنده ی "سرمربی" بگذره و بشه دستیار ولاسکو و کواچ. حتی فکر کردن به این موضوع در ورزشی مثل فوتبال محاله ولی معدنی خدابیامرز معنی "سرباز وطن" بود. خدا بیامرزدت مرد بزرگ ، تو افتخار ما هستی!

تیم ملی والیبال ایران

اصلا مگه میشه یه تیم ، "تیم" نباشه و اینجوری نتیجه بگیره؟ مگه میشه تیم متحد نباشه و سخت ترین بازیها رو ببره؟ مگه میشه "شهرام" و "سید" و "فرهاد" و "عادل غلامی" نباشن و باز ما خوب باشیم؟ مگه میشه جوونهایی مثل "عبادی پور" و "تشکری" رو از تیم حذف کنی و باز هم استخونهای تیم محکم بمونه؟ این تیم علاوه بر همه ی برنامه های بلند مدت ، داره نتیجه میگیره چون واقعاً تیمه ، ممنون درختهای سکویای ایرانی (آرایه ی اغراق!!!)

 

اصل خبر:

تیم ملی والیبال ایران برای اولین بار در تاریخ خود به جمع شش تیم پایانی رقابتهای قهرمانی مردان جهان راه یافت!

پ.ن: تبریک بگیم به هم نه؟ آقا تبریک! خانوم تبریک!

خوشبینی گناه نیست توهمه!

برای شنیدن بعضی خبرها باید دل شیر داشته باشی و از قبل آماده باشی که سکته نکنی، هر چند که خبر به تو هیچ ربطی نداشته باشه! دونستن اینکه نزدیکترین دو نفر توی اطرافیانت به مفهوم "زوج" به همه ی آینده و با هم بودنشون پشت پا زدن و رابطشون رو تموم کردن ، اون هم به شکل چکّشی و غیر مترقبه واقعاً نابود کننده است.

خوشبینی گناه نیست ... امیدوارم با هم ببینمشون دوباره.

ساعت شش صبح ، پسری با افکار و نگرانی های بزرگ...

اینکه مثلاً وایساده باشی جلوی مهمترین اتفاق زندگیت و ببینی تنهایی خوب نیست! خوب نبودنش نه از باب تنها بودنه ، که همه ی ما کم و بیش تنها بودن رو توی اتفاقات "مرگ و زندگی" گذشته مون تجربه کردیم ، ضمناً از این بابت هم نیست که قرار باشه چیزی رو با کسی اون وسط شریک بشیم، نه اشتباه نکنید...

خُب همه ی ما کسانی رو داریم که برامون عزیزن ، که گوشمون میدن ، نگاهمون میکنن ، ازمون مراقبت میکنن و هوامونو دارن یا میشه گفت حداقل تا یه جایی هوامونو دارن.

این دو تا بند بالا خیلی مهمن و با هم در ارتباطن! عزیزانمون هستن که توی اتفاقات مهم زندگی تنهامون نمیذارن... من نمیدونم تنها موندم یا تنهام گذاشتن یا چی؟ ولی بار دومیه که جلوی مهمترین اتفاق زندگیم ایستادم و تنهام ، نمیدونم میدونین یا نه؟ مسئله ی اصلی "حمایتـ"ـه! حمایت نه به معنی اینکه کسی راه درست رو نشونت بده یا چم و خم راهی که میدونی درسته رو بهت بگه، حمایت به این معنی که اون کَس چیزی رو با تموم وجود بخواد که تو تصمیم داری بخوای ، دنبال چیزی باشه که تو هستی. حمایت یعنی راه من رو باهام بیا و مراقبم باش ، یعنی بگذار حداقل یک بار برای چیزی که میخوام تلاش کنم ، حمایت این نیست که به من "بخندی" یا برام "رو تُرش" کنی و بگی که "راه درست" چیه، من راه درست خودمو انتخاب کردم! اصلاً راه درست منم! حمایت یعنی وقتی برمیگردم ببینم هستی! ببینم ایستادی و توی سختی مسیر باهامی! حمایت این نیست که فرمون بدی ، اینه که فرمون من رو بری! حمایت یعنی ببینم اگه میگم این تو هم بگی این. من میخوام مهمترین تصمیم زندگیم رو بگیرم ، یک بار با عدم حمایت خرابش کردین ، عزیزان من! معلوم نیست بار سومی باشه ، من رو حمایت کنید لطفاً!

بیش از اینکه احساس کنم این "عدم حمایت" از "سوء نیت" هست فکر میکنم تعاریفمون در مورد اهداف من بین من و عزیزانم فرق داره ، در حالی که حلقه ی گُم شده این ماجرا اینجاست که این زندگی منه! شما برای زندگی من برنامه نمیریزید ، شما دانشگاه نمیرید ، شما عاشق نمیشید ، شما ساعت کاریتون 5 تا 11:30 شب نیست ، شما من نیستین! خواهش میکنم از شما که عزیزترین های من هستین ، بگذارید من باشم.

الان ، همین روزها ... همین ساعت ها و دقایق ، حمایتتون رو نیاز دارم. باز هم دریغش میکنید؟