به محض رسیدن ، اولین چیزی که خودشو نشون میده ، مثل همیشه بوی سیگاره! اینجوری میفهمم حداقل 3-4 ساعتی هست که اینجا آدم بوده. با حاضرین آشنا سلام علیک میکنم ، لباسم رو آویزون میکنم ، لیوانم رو بر میدارم و برای خودم آب جوش میریزم و چای درست میکنم ...
صدای موزیکی که به احتمال 98% یه موزیک "بیت دار"ـه توی سالن میپیچه ، دم در چند نفر این دست اون دست میکنن که بیان تو ، اگه ساعت 8:15 باشه احتمالا میتونن بیان ، وگرنه "ده دقیقه دیگه باز میکنیم"...
سفارشها میاد ، بسته به شانس "چِف" یا "کافی من" ممکنه هر اتفاقی بیفته ، همه غذا بخوان ، همه سفارش "کافه ای" داشته باشن ، یا فشار کار تقسیم بشه. چیزی که مسلّمه ، آدمهایی که اینجان بنا به سوال "تا افطار نمیشه سیگار کشید؟" روزه نیستن ، برام اهمیتی هم نداره ، کما اینکه من هم به هر دلیلی -بهش میگن عُذر شرعی- روزه نیستم؛ اما اینکه معمولا همه میخوان "افطار" کُنن و سفارش های پُر و پیمون غذا میدن ، عجیبه...
حداقل یه ساعت و حداکثر سه ساعت ، نمیتونم حتی برای تنفس از توی آشپزخونه بیام بیرون ، سفارشها پُشت هم میرسن... هوا گرمه ، دستم رو روی سرم میکشم و میرم و میام؛ "-عمو جان کُمک نمیخوای؟ -نه عمو دمت گرم!" دیالوگ ثابت اینجور مواقعه. بنا به سنت همیشگی ، اولین اعصاب خُردی بزرگ همینجا اتفاق میفته؛ میتونم مثال زنده از روز کاری "یکشنبه افطار تا دوشنبه سحر" بزنم... وقتی به نظرم بهترین مدیریت ممکن رو روی 15 تا سفارش غذای همزمان انجام دادم و جاش "اَه اَه و پیف پیف این چه طرز کار کردنه؟!" تحویل گرفتم...
بنا به این که اعصابم رو به هم ریختن یا نه ، بعد از ساعت ده و نیم "خسته نباشید" میشنوم یا نمیشنوم! برای مثال بالا ، نزدیک یک ساعت پیاپی این حرف رو شنیدم. اگه کسی ازم "ایراد بنی اسراییلی" نگرفته باشه ، واضح و مبرهنه که خسته نباشید معنی نمیده...
سالن پر از دوده ، صدای موسیقی بیشتر از حد مجاز مغز من زیاده ، ژانر موسیقی بیشتر مخصوص "نایت کلاب"ـه تا "کافه" ، به "سگ پیره!!!" میگم برام قهوه بزنه ، قهوه های زیاد و عجیبی بلده ، و خوب هم قهوه میزنه. میرم و هواکش رو روشن میکنم...
بستگی داره ، به اینکه لپ تاپم همراهم باشه یا نه ، ولی اگه وای فای وصل باشه ، حتما ، حتما و حتما یه بار همتون رو چک میکنم ، بعضیهاتون رو بیش از یک بار...
ساعت از یک گذشته و کافه خلوته ... چند تا مُشتری جدید میان، میشمرم و حتما چندتایی دختر جوون توی کافه نشستن ، احتمالا توی این ساعت به بعد هم دخترهای دیگه ای اضافه میشن به جمع با صفامون؛ دوست ندارم توی کار هیچ کس فضولی کنم ولی خیلی جدی سواله برام که "یعنی پدر و مادر اینها نگرانشون نمیشن؟"...
اعصاب خُردی بزرگ دوم ، کم پیش میاد ولی اگه پیش بیاد تمام خانواده ی پیش آورنده مورد عنایت من قرار میگیرن ، به ساعتم نگاه میکنم ، 3:30 بامداد ، به صورت مُشتری ، به صورت همکارم و به لیست غذاهایی که مشتری سفارش داده...
یه چای یا قهوه میخوریم ، میگیم و میخندیم (میخندم؟) و بعد از تنبلی های فراوان ، از اینجا میریم شُعبه ی دیگه ی کافه... که بعدش بریم خونه هامون. مطمئنا اگه تاریکی هوا و خطرناکی مسیر نبود ، حتی یه لحظه بعد از ساعت کاریم توی هیچ شُعبه ای از کافه نمیموندم...
کم کم نور توی آسمون میاد و گُرگ و میش صبحه که کلید رو میندازم توی در...
پ.ن: سرآهنگ هستم و بدون هیچ توضیحی:
Portishead - Roads
) خواننده ی گروه واقعاً روح شنونده رو خراش میده ، اگه احیانا با صدای گریه و ناله و آه و فغان اذیت میشید ، به هیچ عنوان آهنگ رو دانلود نکنید!
) شما در مورد قالب هستیم!