من از سال 86 تا 90 دانشجوی خوابگاهی بودم.

به هیچ ترکی نگفتم خر، به هیچ گیلکی نگفتم بی غیرت و کله ماهی خور، به مازنی ها نگفتم خالی بند دورو، به مشهدی ها بی بته نگفتم، به لرها احمق نگفتم، به اهالی شیراز نگفتم تنبل و بی عار، به اصفهانی ها خسیس نگفتم، هیچوقت به کردها نگفتم تندرو و متعصب، و هرگز، هرگز، هرگز، حرفی از قومیتم نزدم.

اما

تمام اقوام ایران، دقت کنید، تمام اقوام ایران نماینده ای در دانشگاه داشتن (که همه دوستانم بودن و هستن) که به من - صراحتاً - گفتن:

تهرانی *ـونی، تهرانی اُبـ*ـه ای، تهرانی دزد، تهرانی نامرد. ازم پرسیدن چند تا ســـکـــس پارتی رفتم، چند تا دختر رو ردیف کردم، به من و به همه افراد شهر من گفتن تهرانی بی غیرت، ادام رو درآوردن، ادای لهجه نداشتنم رو درآوردن، به زبان ها و گویشهایی که بلد نیستم در جمعهای خودشون من رو مسخره کردن و بهم خندیدن، پشت سرم حرف زدن و توی روم جوری برخورد کردن که انگار من شخصِ ولایت مطلقه ی فقیه هستم و حقشون رو شخصاً خوردم!

یک ماه، دو ماه، شش ماه، یک سال، دو سال، سه سال و بعضاً چهار سال طول کشید تا دوستی ما به این تیکه ها بچربه! آدم با آدم البته فرق داره!

بنابراین، وسط آه و فغان و مظلومیتی که فریادش میزنید - که من معتقدم بخش نسبتاً قابل توجهیش درست هم هست - لطفاً این اداهای فارسهای فلان، تهرانی های بیسار، تیرونی های بهمان رو بریزید دور!

مرکز ستیزی، پایتخت ستیزی، تهرانی ستیزی ای که من دیدم، و برخی از خود کامنت گذاران دو پست پیش هم میدونن که در درون خودشون دارن این رو، فضیلت نیست! رذیلته دوستان و عزیزان! عزیزان اقوام ایرانی که رگتون توی دو پست قبل باد کرده، خوانندگان محترم من از اقوام، تهرانی ستیزی، پایتخت و مرکز ستیزی، نفرت پراکنیِ به شدت پررنگ، به شدت غلیظ و اغراق شده ای که در برخی از شما نسبت به شهر من، اصالت من و پیشینه ی من وجود داره هیچ فرقی با عرب ستیزی، کردستیزی، و دیگر اقوام ستیزی ای که شما حرفش رو میزنید - که اگر به عبارت ستیز فکر کنیم، در مورد شما کمابیش هم درست نیست - فرقی نداره!

اینجوری نباشه هرکس اول گفت اون برنده باشه! قبول؟